Dende o IES Johan Carballeira sumámonos á campaña "Bueu en negro"
O 17 de novembro de 1999 a Asemblea Xeral das Nacións Unidas declara a data do 25 de novembro como o Día Internacional da Eliminación da Violencia contra as Mulleres e convida a gobernos, organizacións (non) gobernamentais e organismos internacionais a que desenvolvan actividades dirixidas á sensibilización da poboación respecto da situación na que viven moitas mulleres no mundo. Desde ese ano, a cifra oficial de mulleres asasinadas polas súas parellas en España alcanza as 1242. No que levamos deste ano, 43 delas perderon a vida a mans das súas (ex) parellas, tres eran da nosa Comunidade Autónoma.
Desde a Concellería de Fomento de Igualdade, consideramos que esta situación esixe unha resposta unánime da sociedade de rexeitamento de todas as formas de violencias machistas. Por iso, animamos aos nosos establecementos e locais a que expresen a súa solidariedade contra as violencias que se exercen contra as mulleres e sexa o comercio de Bueu o motor da implicación de todos os axentes sociais da nosa vila na conmemoración do 25 de novembro.
BUEU EN NEGRO propón vestir de loito a nosa vila en sinal de dor por todas as vítimas mortas e as que viven e están a sufrir a violencia machista. Consideramos que vós tedes o protagonismo das rúas de Bueu e sodes o gran escaparate que pode transmitir á nosa veciñanza a mensaxe: queremos Bueu libre de violencias machistas!
Do 19 ao 25 de novembro viste a túa tenda, comercio, empresa, bar, restaurante, posto do mercado, etc de negro. Viste os manequíns, as teas de fondo, o que sexa que expoñas, ata ti mesma/o, de negro. O Concello facilitará información que compartirá a través da páxina web, así como repartirá carteis para os establecementos que participen na campaña.
Esta campaña realizarase de xeito conxunto con outras 90 vilas e cidades galegas baixo o lema “En Negro contra as Violencias” co obxectivo de incluír en todas as axendas políticas o compromiso da loita contra as violencias machistas que son un grave problema público que afecta a toda a cidadanía.
O noso centro engade a esta iniciativa a aportación, por parte de todo o profesorado que así o desexe, dun relato ou fragmento de texto no que quede reflectida a violencia contra as mulleres.
AQUÍ TEDES A NOSA MOSTRA
CONVIDÁMOSVOS A VISITALA
Na xornada do venres, profesorado, alumando e persoal non docente reunímonos EN NEGRO CONTRA AS VIOLENCIAS. Levabamos nas nosas mans un relato extraído de Invisibles: relatos do mal trato, de Montse Fajardo.
Aquí vos deixamos as fotos e o relato.
PARVADAS
Sempre
fun unha tía botada para adiante pero a seguinte vez que o atopei na
rúa fixen pis por min. Anuloume. Sei que é un tópico pero é
certo, quedas anulada como persoa. Desdebúxaste para el e es o que
el quere que sexas. Eu perdino todo. O pouco que tiña perdino. E non
foi doado recupéralo. Como retomas a vida, as amizades? Como
recuperas a persoa que eras? Como volves ser esa muller que pagaba a
pena?
Cando
Olga preguntou por min, Alberto fíxoa agadar na sala, entrou na
habitación e púxose a recoller. Tirara a lámpada da mesiña de
noite e varios libros que eu tiña nun andel. Vinme a min mesma
levantando un manual sobre redistribución de espazos interiores, a
última novela de Almudena Grandes e unha foto da miña sobriña
Natalia que tamén tirara. Como unha autómata. Cando saíu pola
porta, Alberto xirouse:
-
Dille a Olga que estás ben e durmimos xuntos.
-
Vaite.
Pero
vaite da miña vida, desaparece, lárgate.
-
Todo isto é culpa túa, que non vales para nada.
Soltou
a sentenza e bateu a porta.
-
Eva, pídocho por favor, non contes nada.
-
Pero é que me pegou, Marcos.
-
Foi unha parvada, muller. É domingo, igual bebeu de máis e xa sabes que ten problemas no traballo. Está pasando unha mala racha.
Mandeinos
marchar da miña casa, ducheime, mentinme na cama. A dor no brazo non
me deixou durmir, e ao amencer, cando os analxésicos xa non a
disimulaban, en lugar de ir a Urxencias aquí en Lugo, collín un
taxi e marchei ao hospital de Monforte, onde traballa un amigo meu.
Soa. Como segundo Marcos era unha parvada, nin sequera me preguntaron
se me levaban a un médico.
Pasaran
nove horas desde a malleira e sentada na sala de Urxencias seguía
aturando o seu acoso telefónico. Alberto estivo chamando toda a
noite. Eu cortaba sen coller e falábame polo whatsapp.
Bloqueábao e recibía sms.
Apagaba e ao acender tiña 39 mensaxes. Perdóame Eva, por favor,
prégocho. Non sei que me pasou. Non volverá suceder. Quérote.
Nunca quixen así a ninguén. Dime que me vas perdoar. Dime que non
me vas deixar. Se me deixas, mátome. Fálame Eva, prégocho, non
sexas así. Non me podes facer isto. É horrible, non sei como puido
pasar. Tesme que odiar. Non podes odiarme, Eva, eu ámote.
Pasei
a noite aterrorizada por se aparecía pola porta, pero non apareceu.
Vino logo de quince días. E mexei por min.
Invisibles:
relatos do maltrato,
de Montse Fajardo
0 comentarios:
Publicar un comentario